Τα Κούλουμα δεν ήταν γιορτή μόνο για τους μεγάλους. Και τα πιτσιρίκια το γλεντούσαν με την ψυχή τους. Φυσικά οι χαρταετοί είχαν την τιμητική τους χωρίς τους σημερινούς περιορισμούς με τα σύρματα και τις κολόνες.
Οι χαρταετοί πέρασαν στην Ευρώπη από την Άπω Ανατολή τον 17ο αιώνα. Ήδη από το 1657 άρχισε να δημιουργείται στην Γαλλία μια σχετική παράδοση. Αρχές του 19ου αιώνα συναντούμε χαρταετούς στα λιμάνια-πύλες της ανατολικής Μεσογείου: Σμύρνη, Χίο και Κωνσταντινούπολη. Λίγο αργότερα εμφανίζονται χαρταετοί στα Επτάνησα τη Σύρο και φυσικά στην Αθήνα. Το πρόβλημα που είχαν τα Ελληνόπουλα σε σχέση με τα πλουσιόπαιδα της Ευρώπης ήταν ότι σπάγκος και χαρτί ήταν δυσεύρετα στις τότε δύσκολες εποχές. Αλλά βέβαια ποιος τους έπιανε τους μπόμπιρες. Με την ευστροφία που τους διέκρινε όλο και κάποια πρακτική λύση εύρισκαν.
Δεν ήταν βέβαια μόνο τα διάφορα παιχνίδια που έκαναν την ημέρα αυτή τόσο ξεχωριστή για τα παιδιά. Οι μικροπωλητές τους περίμεναν με τόσα ωραία πράγματα και οι γονείς συνεπαρμένοι από την όλη ατμόσφαιρα αποδεικνύονταν ιδιαίτερα γαλαντόμοι …
Ο καστανάς, με το ταγάρι του μέσα σε ένα καλάθι, διαλαλούσε τα βρασμένα κάστανά του, τα οποία άχνιζαν μέσα στη παγερή ατμόσφαιρα. Ο στραγαλατζής, πλανόδιος έμπορος ξηρών καρπών, ήταν ο φίλος των παιδιών και ο «νταβλάς» του (πάγκος) η κυριότερη ψυχαγωγία τους. Τα αλατισμένα στραγάλια, τα κίτρινα «αφράτα», ο πασατέμπος, οι σταφίδες, τα καραμελωμένα μπαστουνάκια και κουλούρια, τα ζαχαρωτά μπουκαλάκια με το «ροσόλι», οι καραμέλες, τα ξερολούκουμα ήταν η ξεχωριστή απόλαυση των μικρών λαίμαργων.
Ο πιο γραφικός και περίεργος τύπος της ημέρας ήταν βέβαια ο έμπορος του μαστιχιού. Τυλιγμένο ελικοειδώς επάνω σε ένα καλάμι, το μαστίχι προκαλούσε τα λαίμαργα βλέμματα των μικρών με τη γυαλάδα του και το φανταχτερό χρώμα του. Οι μικροί έδιναν την πεντάρα τους κι έπαιρναν ένα κομμάτι από το ζαχαρωτό αυτό, που ο έμπορος αποσπούσε από το καλάμι. Για να μην κολλά στο χέρι του, ο πωλητής, πριν κόψει το μαστίχι... έφτυνε άφθονα στη χούφτα του και τραβούσε μερικά εκατοστά.
Οι πιο συγκινητικοί τύποι ήταν οι μικροί πωλητές του «πασατέμπου». Με μια παλιά μαξιλαροθήκη, που η μητέρα τους είχε μπαλώσει και είχε κρεμάσει από τον ώμο τους, οι μικροί έμποροι διαλαλούσαν: «Πασατέμπος, για να περνάη η ώρα!» και πουλούσαν το εμπόρευμά τους έχοντας για μέτρο ένα φλιτζανάκι του καφέ.
Σε όλα τα σημεία συγκέντρωσης «πανηγυριστών» κυριαρχούσε τέλος και ο πωλητής του νερού και των λουκουμιών, ο οποίος διαφήμιζε το εμπόρευμά του: «Λουκούμι και νερό, μια πεντάρα και τα δυο». Έχοντας στο ένα χέρι το κουτί με τα λουκούμια και στο άλλο τη στάμνα, σκεπασμένη με ένα κουκουνάρι, δρόσιζε τους Αθηναίους που έπιναν από το ίδιο ποτήρι, ανύποπτοι για τους κινδύνους που διέτρεχαν όπως παρατηρεί και ο Αντώνης Βερβενιώτης στο βιβλίο του «Η Αθήνα του 1900».
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΙΚΡΟΙ,ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΑΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου